Spannende plekjes

Met enige regelmaat denk ik terug aan een cliënt die een museum had. Ik kwam daar ’s nachts waken. De heer had kanker en zou komen te overlijden. Tijdens de nachtdiensten breide ik truitjes voor mijn kinderen, praatten wij wat, en lazen we samen in het Johannes de Heer-boek. We zochten liederen uit die passend zouden zijn voor zijn naderende afscheid.

Op een nacht zei hij: “Wil je mijn haren knippen of scheren?”
Ik pruttelde wat: “Ik ben geen kapper, dat kan ik niet.”
Maar de heer had er vertrouwen in dat ik het kon. Dus, zo stoer en klein als ik was, zei ik: “Oké, ik doe het.”

De tondeuse lag in zijn werkhok. Daarvoor moest ik wel even door het museum lopen, en aan het einde bevond zich zijn werkhok.
Zodra ik een stap het museum in zette, had ik de haren recht overeind staan. Ik dacht: “Shit, als ik dit maar kan.”
Overal in het museum stonden poppen, en in het schemerlicht leken het net echte mensen. Brrrrr.

Plotseling hoefde ik niet meer naar deze cliënt. Ik had ook niet te horen gekregen of de heer was overleden. De zorg was van de ene op de andere dag stopgezet.

Jaren later hoorde ik dat de heer een “opleving” had gehad van een jaar, en dat hij in die tijd nog een heel jaar in zijn geliefde tuin had mogen werken. Prachtig om dat later toch nog te horen.


Het eerste boek (de geboorte) en het laatste boek (het sterven) zijn nooit geschreven.